druk wklęsły

Druk wklęsły (druk wgłębny) – jeden z trzech podstawowych sposobów druku (obok druku płaskiego i druku wypukłego), stosowany zarówno w grafice warsztatowej, jak i poligrafii.

Druk wklęsły polega na tym, że miejsca drukujące są położone poniżej miejsc niedrukujących. Farba drukowa pokrywa najpierw całą formę drukową, po czym z miejsc niedrukujących jest zabierana raklem, a następnie farba pozostawiona w zagłębieniach jest przenoszona na podłoże drukowe.

Ogólnie rzecz ujmując, w technikach druku wklęsłego formy drukowe mają większą wytrzymałość w porównaniu z technikami z dwu pozostałych podstawowych sposobów druku, a co za tym idzie, możliwe jest drukowanie większych nakładów z jednej formy drukowej, a często jest ono także szybsze.

Do druku wklęsłego zaliczane są następujące techniki graficzne:

• warsztatowe: akwaforta, akwatinta, Heliografia, heliograwiura, mezzotinta, miedzioryt, miękki werniks, odprysk, staloryt, sucha igła.
• przemysłowe: rotograwiura, tampondruk.

metaloryt

 

Metaloryt – technika graficzna druku wypukłego, w której forma drukowa wykonana z płyty metalowej.

Ze względu na sposób opracowania płyty metaloryty można podzielić na cięte i trawione. Metoda cięcia metalu jest w druku wypukłym rzadko stosowana, ze względu na dostępność tańszych i łatwiejszych w obróbce materiałów. Metoda trawienia jest bardziej powszechna – płyta jest trawiona jak w technice akwaforty, z tym że odbitkę wykonuje się pokrywając farbą wypukłe elementy.

Historia metalorytu

W grafice europejskiej jest to jedna z najstarszych, obok drzeworytu, technik graficznych. Najwcześniejszą jej odmianą były pochodzące z dolnoreńskich warsztatów metalowych metaloryty groszkowe  (punktowe) wykonywane w XV wieku na płytach z ołowiu, cyny lub miedzi. Rysunek powstawał poprzez wybijanie puncami różnej wielkości punktów, które na odbitce pozostawały jasne. Pierwszą znaną i datowaną ryciną groszkowaną jest Św. Bernard ze Sieny z 1454 roku. Rytownicy francuscy i włoscy używali metalorytu pod koniec XV wieku do wykonywania ozdobnych inicjałów, winiet lub ram kart książek. Graficy ludowi w Polsce, XVII, XVIII i XIX wieku, stosowali do druku blachy ołowiowe tworząc tzw. ołowioryty.