mezzotinta

Mezzotinta (sztuka czarna, fr. maniere noire, wł. mezzotinto – półton) to technika druku wklęsłego należąca do technik suchych, czyli nie wymagających trawienia.

Rysunek wykonuje się gładzikiem na chropowatej powierzchni płyty miedzianej, uprzednio równomiernie posiekanej specjalnymi narzędziami – chwiejakiem lub ruletką. Przez wygładzenie określonych partii płyty skrobakiem lub gładzikiem uzyskuje się właściwą formę ryciny. Im bardziej wypolerowane zostaną odpowiednie fragmenty, tym dadzą jaśniejszy ton na odbitce, gdyż przyjmą mniej farby drukarskiej. Odbitki posiadają subtelne przejścia od czerni do bieli i niezwykle miękkie półtony. Jest to najbardziej malarska ze wszystkich technik graficznych. Była często używana do portretów i reprodukcji malarstwa.

Historia mezzotinty

Druk metodą mezzotinty został wynaleziony przez Ludwiga von Siegen (1609-1680) w pierwszej połowie XVII w. Jego najwcześniejsza zachowana praca pochodzi z roku 1642 i jest portretem Amelii Elizabeth, księżnej Hessen-Kassel.

Pracę w technice mezzotinty kontynuowali Wallerant Vaillant i Abraham Blooteling. W 2. połowie XVII wieku technika ta rozpowszechniła się w Holandii, a w wieku XVIII także w Niemczech. Największy rozkwit techniki nastąpił w Anglii i Wiedniu pod koniec wieku XVIII. Mistrzami mezzotinty w Anglii byli m.in. John Raphael Smith, Valentin Green, Thomas Watson, Richard Earlom, William Dickinson.

 

 

 

Ludwig von Siege, Portret Amelii Elizabeth von Hessen, mezzotinta, 1642.

 

 

Valentine Green, reprodukcja obrazu N. Dance-Hollanda, mezzotinta, 1797.